Αν και υπήρξε μία ξεχωριστή μορφή της τέχνης και του κινηματογράφου, ο
κορυφαίος σκηνοθέτης της μεταπολεμικής γενιάς και ένας από τους σημαντικότερους
στην Ελλάδα, ο Γιώργος Τζαβέλλας δεν έτυχε ποτέ της αναγνώρισης που του άξιζε,
καθώς η ακεραιότητα του ήθους του και ο γλυκός του χαρακτήρας, που διαπερνούσε
όλες του τις ταινίες, δεν ταίριαζε με το κινηματογραφικό σύστημα, που
βολοδέρνει στη μιζέρια, διαφημίζει μετριότητες, προβάλει το ασήμαντο.
Τον κατέταξαν ως έναν ακόμη σκηνοθέτη του παλιού εμπορικού ελληνικού σινεμά, με τον πρέποντα σεβασμό μόνο από ελάχιστους γνώστες του έργου του, αλλά και αυτούς που έμπαιναν στην ουρά για να κόψουν εισιτήριο να δουν τις κλασικές σήμερα ταινίες «Η Κάλπικη Λίρα», «Ο Μεθύστακας», «Ο Γρουσούζης», «Το Σοφεράκι», «Μια Ζωή την Έχουμε», ο «Ζηλιαρόγατος», «Η Δε Γυνή να Φοβείται τον Άνδρα»…