Νυφικό από πορφύρα

Συγγραφέας: Σοφία Βόικου

Είδος: Ιστορικό κοινωνικό μυθιστόρημα

Εκδόσεις: Ψυχογιός (Απρίλης 2021)

Ένα βιβλίο για έναν τόπο ανυπότακτο και μια αδάμαστη γενιά σε σκοτεινούς καιρούς. Με φόντο ιστορικά γεγονότα που έρχονται να μας θυμίσουν πως οι άνθρωποι γίνονται ήρωες παρά τη θέλησή τους.

Μελένικο, αρχές του εικοστού αιώνα. Ένας τόπος εξορίας, ξεχασμένος από θεούς και ανθρώπους, σε μια εποχή όπου Έλληνες, Βούλγαροι και Τούρκοι μάχονται άγρια μεταξύ τους. Ένας κομιτατζής,

ένας καλόγερος κι ένας έμπορος από τη Βιέννη διεκδικούν την καρδιά της ίδιας γυναίκας. Είναι η Θεοφανώ, με τη βυζαντινή καταγωγή, σκληροτράχηλη και σαγηνευτική όπως ο τόπος που τη γέννησε. Άνθρωποι δυνατοί που μεγαλούργησαν και προσπαθούν να αντισταθούν στη μοίρα που άλλοι έχουν χαράξει για εκείνους. Μια μοίρα σημαδεμένη

από το κόκκινο του κρασιού, του αίματος και της αμαρτίας. Κόκκινο της πορφύρας.

Βιογραφικό

Η Σοφία Βόικου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Ιστορία της Τέχνης στη Σχολή του Λούβρου. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές πάνω στην Επικοινωνία και τον Πολιτισμό των Χωρών της Μεσογείου στο Πανεπιστήμιο Sophia Antipolis της Γαλλίας. Από το 1997 δραστηριοποιείται επαγγελματικά στον χώρο της διαφήμισης και της επικοινωνίας, διευθύνοντας το δικό της δημιουργικό γραφείο. Μιλάει αγγλικά, γαλλικά και ισπανικά. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά.

Από τις Εκδόσεις Ψυχογιός κυκλοφορούν και άλλα οκτώ μυθιστορήματά της: «Το κόκκινο σημάδι» (2009), «Το ταξίδι της φωτιάς» (2011), «Πικρό γλυκό λεμόνι» (2012), «Στη σκιά του Αυγερινού» (2013), «Το μυστικό της καταιγίδας» (2014), «Ψίθυροι του Βαρδάρη» (2016), «Η πόλη που δακρύζει» (2017), «Το κορίτσι της ντροπής» (2019).

Η συγγραφέας για το βιβλίο

<< Κάθε μικρή ή μεγάλη ελληνική πόλη, κάθε ελληνικό χωριό, είτε ανήκει σήμερα στην Ελλάδα είτε ανήκει πλέον σε κάποια γειτονική χώρα, κρύβουν συχνά τραγικές ιστορίες.

Η ιστορία, όμως, του Μελένικου και των κατοίκων του διαφέρει αρκετά από αυτή άλλων κοιτίδων του ελληνισμού που χάθηκαν για πάντα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή ή που αργότερα γνώρισαν τη φρίκη της Γερμανικής Κατοχής και του Εμφυλίου. Το 1913, οι κάτοικοι του Μελένικου πήγαν κόντρα στις αποφάσεις των πολιτικών και στρατιωτικών συνθηκών και αποφάσισαν για το δικό τους πεπρωμένο.

Το Μελένικο ήταν μια πόλη απομονωμένη, κρυμμένη πίσω από απότομους ορεινούς όγκους, τόπος εξορίας βυζαντινών αρχόντων κι ευγενών… κι οι κάτοικοί του φύλαξαν τη βυζαντινή τους κληρονομιά ατόφια, μαζί με το ανυπότακτο κι επαναστατικό πνεύμα των προγόνων τους και την αγάπη τους για το καλό κόκκινο κρασί.

Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, με συντρόφεψαν για έναν χρόνο κατά τη διάρκεια της συγγραφής του νέου μου βιβλίου: η ανυπότακτη Θεοφανώ, που «ενδύθηκε» ένα νυφικό από πορφύρα, ο Νεόφυτος, ο πλούσιος έμπορος από τη Βιέννη, ο Πέτκο, ο Βούλγαρος κομιτατζής, ο Λάζαρος, ο δόκιμος μοναχός, ο Κομνηνός Λάσκαρις κι οι γιοι του.

Είναι το βιβλίο που με «παίδεψε» περισσότερο απ’ όλα μου τα βιβλία ‒ δύσκολη έρευνα, αλληλοσυγκρουόμενες πηγές, ονόματα περίεργα. Είναι όμως και το βιβλίο που μ’ έμαθε πως οι άνθρωποι πολλές φορές γίνονται ήρωες παρά τη θέλησή τους…

Για ακόμη μια φορά, οι τόποι, τα γεγονότα, οι ιστορικές συνθήκες είναι πέρα για πέρα αληθινά… μόνο τα πρόσωπα είναι προϊόν μυθοπλασίας, αλλά και πάλι, ποιος λέει πως οι ήρωές μου δεν υποδύονται ανθρώπους που έχουν ζήσει κι έχουν μαρτυρήσει; >>